Toorn van God?
En nu is er ook nog een ernstige vogelziekte uitgebroken in Kootwijkerbroek.. Er lijkt geen enkele redding meer voor degenen die er eens uit willen willen vliegen.
Moslima op de bijbelbelt
Ik moest mijn auto ophalen. Die was APK gekeurd in Lunteren. Dat ligt om de hoek bij Kootwijkerbroek. Een dorp in de roos van de bijbelbelt. Daar waar de mannen en vrouwen met hun kinderen zondags met lange zwarte jassen, rokken en kousen en hoedjes met voiles op zondags ter kerke gaan. Daar waar iedereen bidt voor het dagelijks maal. Daar waar alle vrouwen maagdelijk het huwelijk in gaan. Daar waar iedereen gristelijk is en de broederbroeder van de kansel roept dat ' gij zondig en schuldig bent simpelweg omdat gij als mens bestaat en ongetwijfeld zondige gedachten hebt. En als gij ze niet hebt, dan krijgt gij ze wel want dat hoort bij het leven. Daar dus had de garageman mijn auto goedgekeurd.
Verkeerde afslag
Fatima was zo aardig mij weg te brengen. Fatima is een 26 jarige moslima, moeder van een twee jarig zoontje en gescheiden. Haar man van het Marokkaanse platteland was een bruut. Hij beschouwde haar als zijn eigendom. Vond haar zondig als zij om zich heen keek, als ze niet vier keer bad per dag en als ze haar huwelijkse plichten niet wilde nakomen omdat ze moe was.
Fatima en ik namen de verkeerde afslag. We raakten de weg kwijt. We reden over landweggetjes langs verlaten 's Heren wegen. Grote boerderijen, keurige bungalows en mannen in blauwe overalls.
We wisten het niet meer en mijn zak tomtom was ook de kluts kwijt. We stopten toen we achter ons een schoolbusje ontwaarden. Met gebaren maakten we duidelijk dat we de chauffeur iets wilde vragen. Fatima, met haar mooie zwarte hoofddoek om, waardoor haar donkerbruine ogen nog glanzender uitkwamen, stapte uit. De chauffeuse gaf gas en keek geen een keer om. Fatima en ik keken elkaar aan en zuchtten 'jammer dat ze niet snapte dat we iets wilden vragen.'
Heere Heere
Er kwam een nieuwe kans aan . Een meisje van een jaar of zeventien in donkerblauwe rok, blauwe overjas met kapuchon naderde hard trappend op de pedalen van haar damesfiets.
'We zoeken de ...' Het meisje, keek angstig wild op en zei ' Nee, nee, je mag me niets vragen.' Toen zag ik het, ze was geschrokken van Fatima, van haar hoofddoekje, haar donkerbruine ogen. Ze racete heel ongristelijk door maar keek nog wel een keer om en schudde haar hoofd.
Uiteindelijk vonden Fatima en ik op eigen kracht (of was het door ingrijpen van de Heere Heere?) de weg naar de garageman.
's Avonds hoorde ik op het nieuws dat er in Amsterdam zeven Marokkanen waren opgepakt op verdenking van een terroristische aanslag op de Arena. Omdat alles leek te kloppen, zo bleek de volgende dag. Dingen blijven kloppen als je er maar in Gelooft.
Verkeerde afslag
Fatima was zo aardig mij weg te brengen. Fatima is een 26 jarige moslima, moeder van een twee jarig zoontje en gescheiden. Haar man van het Marokkaanse platteland was een bruut. Hij beschouwde haar als zijn eigendom. Vond haar zondig als zij om zich heen keek, als ze niet vier keer bad per dag en als ze haar huwelijkse plichten niet wilde nakomen omdat ze moe was.
Fatima en ik namen de verkeerde afslag. We raakten de weg kwijt. We reden over landweggetjes langs verlaten 's Heren wegen. Grote boerderijen, keurige bungalows en mannen in blauwe overalls.
We wisten het niet meer en mijn zak tomtom was ook de kluts kwijt. We stopten toen we achter ons een schoolbusje ontwaarden. Met gebaren maakten we duidelijk dat we de chauffeur iets wilde vragen. Fatima, met haar mooie zwarte hoofddoek om, waardoor haar donkerbruine ogen nog glanzender uitkwamen, stapte uit. De chauffeuse gaf gas en keek geen een keer om. Fatima en ik keken elkaar aan en zuchtten 'jammer dat ze niet snapte dat we iets wilden vragen.'
Heere Heere
Er kwam een nieuwe kans aan . Een meisje van een jaar of zeventien in donkerblauwe rok, blauwe overjas met kapuchon naderde hard trappend op de pedalen van haar damesfiets.
'We zoeken de ...' Het meisje, keek angstig wild op en zei ' Nee, nee, je mag me niets vragen.' Toen zag ik het, ze was geschrokken van Fatima, van haar hoofddoekje, haar donkerbruine ogen. Ze racete heel ongristelijk door maar keek nog wel een keer om en schudde haar hoofd.
Uiteindelijk vonden Fatima en ik op eigen kracht (of was het door ingrijpen van de Heere Heere?) de weg naar de garageman.
's Avonds hoorde ik op het nieuws dat er in Amsterdam zeven Marokkanen waren opgepakt op verdenking van een terroristische aanslag op de Arena. Omdat alles leek te kloppen, zo bleek de volgende dag. Dingen blijven kloppen als je er maar in Gelooft.
Hooikoorts (2): zoenen altijd
' Maar zou je, in geval van nood, als je lief niet bij de hand is en je lichaam schreeuwt om histamine, niet mogen zoenen met een lief dat wel in de buurt is? Zoenen zogezegd op doktersvoorschrift, en als het lekker is is dat mooi meegenomen, zoals ook sommige hoestdrankjes niet alleen genezing brengen maar ook aangenaam zijn om in te nemen.
Nu ben ik ongevoelig voor pollen, dus ik kan het mis hebben, maar er is naar het mij voorkomt op dit moment nog geen pol in de lucht. Waarom het verlangen naar lente meteen bezwaard met een sombere fantasie over overlopende ogen en verstopte holten? Geef je over aan de koorts van het verlangen naar een nieuwe lente en een nieuw geluid, schud de somberte van je af, en mocht je hooikoorts hebben, zorg voor inname van voldoende histamine, voordat je straks je lief met je natte neus en waterige ogen de histamine uit de mond lebbert' , reageert mijn goede vriend H.
Nu ben ik ongevoelig voor pollen, dus ik kan het mis hebben, maar er is naar het mij voorkomt op dit moment nog geen pol in de lucht. Waarom het verlangen naar lente meteen bezwaard met een sombere fantasie over overlopende ogen en verstopte holten? Geef je over aan de koorts van het verlangen naar een nieuwe lente en een nieuw geluid, schud de somberte van je af, en mocht je hooikoorts hebben, zorg voor inname van voldoende histamine, voordat je straks je lief met je natte neus en waterige ogen de histamine uit de mond lebbert' , reageert mijn goede vriend H.
Verdwaald op het vliegveld
' Waar is moeder toch?' Ik heb haar al niet gezien sinds kerst. Ze zou toch langs komen bij jou in Berlijn?'
'Ik weet van niets . Ze is hier nooit geweest.' Een telefoongesprek tussen twee vrouwen, dochters van dezelfde moeder.
Na twee maanden toch wat ongerust geworden over de radiostilte rond hun moeder. Geen spoor te bekennen behalve dat de buurvrouw haar met een koffertje op wieltjes in de taxi naar het vliegveld had zien stappen. ' Ik ga naar mijn dochter in Berlijn', had ze nog vrolijk lachend gezegd. Dat was voor de kerst.
Eigenzinnig
De dochters leefden al jaren hun eigen leven. Ze hadden elkaar nooit zo gelegen. De een was vlakbij haar geboorteplaats blijven wonen, de ander was vertrokken naar Berlijn. Voor altijd, want het leven in die stad, de taal, alles beviel haar daar beter. Tot nu, nu bracht hun individuele bezorgdheid om een afwezige moeder hen in gesprek.
' We moeten haar zoeken' , zei de oudste. ' Ja, maar waar', antwoordde de jongste. Ze belden de politie. Die hoorde het verhaal aan en zou wel eens op onderzoek gaan. Veel animo hadden de agenten niet; wie gaat er ook op zoek naar een volwassen vrouw van in de 70? Een eigenzinnige vrouw bovendien, aldus de dochters, zo'n mevrouw die altijd haar eigen weg is gegaan. Dat zal nu ook wel het geval zijn.
De dochters vonden het niet normaal. Geen teken van leven van hun moeder, de angst sloeg hen om het hart. Er kan immers van alles gebeuren in deze woeste maatschappij. Moord, verkrachting of ander geweld, je denkt gelijk het ergste. Ook een oudere vrouw ontzien ze tegenwoordig niet meer. Ze spoorden de politie aan, ze belden verre familieleden op, ze liepen huilend door hun huizen. Tot op de tv een opsporingsbericht verscheen.
Komen en gaan
'Op een Duits vliegveld loopt een vrouw al twee maanden rond te dwalen. Ze spreekt geen Duits maar brabbelt wat, wijst steeds naar de groen oplichtende bordjes en begint te huilen en te roepen. De dochters kijken en zien hun moeder. Zij is aan het dementeren geslagen, zo wordt achteraf vastgesteld.
Niemand hielp haar op het vliegveld. Haar koffer werd gestolen, niemand die het merkte. Ze sliep op de banken, 'dat doen wel meer passagiers' , beweert het grondpersoneel. Ze at wel, 'ze wees dan een broodje aan en betaalde met klinkende munt, dus dat zat wel goed. Geen reden om je druk over te maken. Dat iemand weken achtereen een broodje kaas komt kopen, valt niet op. ' Je ziet zoveel mensen komen en gaan hier' , verzucht de broodverkoopster.
De dochters spraken er schande van, dat hun moeder zo aan haar lot was overgelaten. Niemand zag haar, niemand miste haar ook....
'Ik weet van niets . Ze is hier nooit geweest.' Een telefoongesprek tussen twee vrouwen, dochters van dezelfde moeder.
Na twee maanden toch wat ongerust geworden over de radiostilte rond hun moeder. Geen spoor te bekennen behalve dat de buurvrouw haar met een koffertje op wieltjes in de taxi naar het vliegveld had zien stappen. ' Ik ga naar mijn dochter in Berlijn', had ze nog vrolijk lachend gezegd. Dat was voor de kerst.
Eigenzinnig
De dochters leefden al jaren hun eigen leven. Ze hadden elkaar nooit zo gelegen. De een was vlakbij haar geboorteplaats blijven wonen, de ander was vertrokken naar Berlijn. Voor altijd, want het leven in die stad, de taal, alles beviel haar daar beter. Tot nu, nu bracht hun individuele bezorgdheid om een afwezige moeder hen in gesprek.
' We moeten haar zoeken' , zei de oudste. ' Ja, maar waar', antwoordde de jongste. Ze belden de politie. Die hoorde het verhaal aan en zou wel eens op onderzoek gaan. Veel animo hadden de agenten niet; wie gaat er ook op zoek naar een volwassen vrouw van in de 70? Een eigenzinnige vrouw bovendien, aldus de dochters, zo'n mevrouw die altijd haar eigen weg is gegaan. Dat zal nu ook wel het geval zijn.
De dochters vonden het niet normaal. Geen teken van leven van hun moeder, de angst sloeg hen om het hart. Er kan immers van alles gebeuren in deze woeste maatschappij. Moord, verkrachting of ander geweld, je denkt gelijk het ergste. Ook een oudere vrouw ontzien ze tegenwoordig niet meer. Ze spoorden de politie aan, ze belden verre familieleden op, ze liepen huilend door hun huizen. Tot op de tv een opsporingsbericht verscheen.
Komen en gaan
'Op een Duits vliegveld loopt een vrouw al twee maanden rond te dwalen. Ze spreekt geen Duits maar brabbelt wat, wijst steeds naar de groen oplichtende bordjes en begint te huilen en te roepen. De dochters kijken en zien hun moeder. Zij is aan het dementeren geslagen, zo wordt achteraf vastgesteld.
Niemand hielp haar op het vliegveld. Haar koffer werd gestolen, niemand die het merkte. Ze sliep op de banken, 'dat doen wel meer passagiers' , beweert het grondpersoneel. Ze at wel, 'ze wees dan een broodje aan en betaalde met klinkende munt, dus dat zat wel goed. Geen reden om je druk over te maken. Dat iemand weken achtereen een broodje kaas komt kopen, valt niet op. ' Je ziet zoveel mensen komen en gaan hier' , verzucht de broodverkoopster.
De dochters spraken er schande van, dat hun moeder zo aan haar lot was overgelaten. Niemand zag haar, niemand miste haar ook....
Hooikoorts, zoenen of.....?
Het is nog geen lente, of de kriebels beginnen al. Wat wil je logisch toch? Zit je in het grauwe sompige Nederland en je meisje in een warm zuidelijk gebied. Lekker buiten op terras in de zon witte wijn drinken bij de lunch, dat zou je toch ook wel willen? Maar pas op, want met de ontluikende bloesems, bomen en bloemen komen ook de pollen mee. Die gaan in je neus zitten, je ademshalingorganen en verstoppen de ganse buis van Eustachius. Je neus zit dicht, je keel staat op je springen, je ogen verworden tot tranende gaten waardoor je nauwelijks iets meer ziet: hooikoorts. Ach en het seizoen is nog niet begonnen dus de apotheker op de hoek is nauwelijks open. Hoe kom je aan afweer en antihistamine? Zoenen, zeggen de Japanners, vaak en veel. Of liever continu want 'zoenen is een goede manier om klachten van hooikoorts te verminderen. De onderzoekers ontdekten dat bij hooikoortspatiënten de productie van de stof histamine in het lichaam afneemt.' Dat is nou nog eens een fijne remedie...maar dan moet wel je liefje in de buurt zijn natuurlijk. Hier zijn met hooikoorts of daar zijn met hooikoorts maar dan wel met z'n tweetjes en niet met iemand die zo aardig is je laptop door de douane mee te smokkelen omdat die toevallig daar zijn tweede huis heeft.
TANDELOZE DAME
Er loopt een tandeloze vrouw met vette slierten haar door de straat. Ze zoekt peuken op de straat en vindt ze voor de deur van het restaurant. 'Altijd prijs', zeg ik tegen haar. Ze kijkt me verbaasd aan en haalt haar schouders op. Dan bedenkt ze zich en vraagt met een redelijk bekakte stem: 'heb je een vuurtje voor me?' Ik knik en geef haar de aansteker die ze na gebruik direct in haar zak stopt. ' Hee', protesteer ik 'mag ik mijn aansteker terug.' Weer kijkt ze verbaasd. ' Waarom mag ik hem niet houden, jij hebt toch geld zat. Je eet in restaurants enzo.'
Ik ben met stomheid geslagen. Mijn gezicht lijkt kennelijk een groot vraagteken, want ze vervolgt haar verhaal met ' Ja je weet toch zo goed dat hier altijd peuken liggen.' Ik laat haar de aansteker en zeg ' u bent wel slim'. "Wat dacht jij dan', antwoordt zij, ' je hersens zitten niet in je tanden hoor.' Ik wil wel met haar verder praten want wie is die dame van weleer? Wat is haar overkomen? Maar dat inzicht gunt ze me niet, ze loopt al rokend door en steekt voor ze de hoek om gaat nog even haar hand op bij wijze van groet of bedankje. Wie zal het zeggen.
Ik ben met stomheid geslagen. Mijn gezicht lijkt kennelijk een groot vraagteken, want ze vervolgt haar verhaal met ' Ja je weet toch zo goed dat hier altijd peuken liggen.' Ik laat haar de aansteker en zeg ' u bent wel slim'. "Wat dacht jij dan', antwoordt zij, ' je hersens zitten niet in je tanden hoor.' Ik wil wel met haar verder praten want wie is die dame van weleer? Wat is haar overkomen? Maar dat inzicht gunt ze me niet, ze loopt al rokend door en steekt voor ze de hoek om gaat nog even haar hand op bij wijze van groet of bedankje. Wie zal het zeggen.
LAATSTE EER
Ga je naar een begrafenis in het noorden, vertrek je te laat uit de grote stad. RacenD over de afsluitdijk, nader je de begraafplaats. Jij en een superfashionpot in wit pak met witte laarsen rennen dwars over de (urnen?) veldjes, springen over de buxushaagjes om vervolgens hijgend de verkeerde aula binnen te komen. Alle dames en heren in zwarte pakken en met hoeden draaien zich verstoord om bij jullie binnenkomst. Wat moet je doen? Met de hand voor de mond, heel voorzichtig achteruitlopend die aula uit, de hoek om rennen en dan bij de juiste begrafenis aanschuiven.
Abonneren op:
Posts (Atom)
