Mijn moeder huilt. Zij huilt zo vaak en zo verdrietig. En verder slaapt ze. Soms wordt ze wakker en zegt 'zo nu ben ik uitgerust' om daarna binnen tien minuten op de bank weer in slaap te vallen. Als ze wakker wordt, denkt ze dat het ochtend is. Is ze verbaasd dat ik er ben: 'moet je niet werken?' vraagt ze dan en maakt zich ongerust dat ik mogelijk mijn baan kwijt raak omdat ik al weer bij haar en mijn vader ben.
Maar het is namiddag en ja, ik ben er.
Sinds ze ziek geworden is, echt ziek, ongeneeslijk of terminaal -what is in the name- is voor haar de tijd een rekloos, leeg begrip aan het worden. Vanaf de doodsaanzegging tot nu is het een lange, lange dag voor haar. Met vreselijke vermoeidheid, pijn en verdriet en angst. Om het leven los te moeten laten. Haar leven: haar man en ons, haar kinderen.
Als je zo'n erg trauma aan het oplopen bent, dan kan het niet anders dan dat tijd niets meer voorstelt. Dat het in augustus soms lente lijkt, je de namiddag een ochtend denkt, een uur geleden eergisteren was of moet nog komen....
Er is maar een emotie die geldt telkens weer bij opstaan en slapen gaan, bij eten (of niet eten) en al wat het leven verder voorstelt: de emotie van het daarvan afgescheiden worden.
Dus mijn moeder is niet in de war, noch tikt haar biologische klok niet meer zo als hij zou moeten (of juist niet: want dat is immers wat er gebeurt als je 20 van de 24 uur slapen moet). Geen enkele verklaring is steekhouden, want wanneer jouw sterven een trauma is, maakt tijd niet meer uit. Maakt tijdsverlies ook niet uit. Ach.
1 opmerking:
Het is heel mooi jou te mogen volgen hoe nabij jij je moeder in haar rekkelijk laatste dagen volgt.
Ted
Een reactie posten