Inbiggen

Op een verjaardag waar vrijwel uitsluitend vrouwen van middelbare leeftijd komen (45+ is toch bijna middelbaar?) moet je inbiggen.

De ruimte was vol dames, het was nog vroeg, een uur of half negen in de avond. Tijd nog voor koffie met soesjes of appelgebak. Tijd ook dat iedereen zit. Weelderige dameskonten op banken of stoelen. Want wat worden ze volominieus die billen als de dames op leeftijd raken. Evenals trouwens de borsten, het gezicht, de buik en mollige bovenarmen. Alles beter natuurlijk dan die vellen die blijven zwabberen als je je arm optilt of dat rimpelige vel dat van de jukbeenderen naar de schouders afhangt.

Enfin, inbiggen was het parool. Want de kamer was vol en we moesten toch zitten. Op de bank was nog plaats voor anderhalf mens maar met een beetje inbiggen ook wel voor twee.
Inbiggen gaat als volgt: je staat met het achterwerk naar de bank. Degenen die er al op zitten, kijken nauwlettend toe hoe je door de knieën zakt en op het moment dat jouw knieën een hoek van 90 graden aannemen, veren zij iets op. Op dat moment, het luistert nauw, vlij je jouw kont op de bank terwijl zij hetzelfde doen. Vlees tegen vlees, dij tegen dij, de een iets naar achter, de ander iets naar voren schuivend en klem zit je. Voor de rest van de avond ingebigd.
Totdat de koffie met taart is afgeserveerd en de wijn op tafel wordt gezet. Dan wurm je je uit de houtgreep van belendende dijen en doorbreek het inbig-pact.

Zie big mama hieronder