In het ziekenhuis op zaal liggen zes mensen. Een donkere vrouw die, zo blijkt later, zichzelf regelmatig voorziet van een shot morfine. Ze heeft overal pijn maar wat ze heeft is niet duidelijk. Ze hangt onderuit gezakt in haar kussen; de koptelefoon in haar hals met de volumeknop van de televisie op max. Af en toe komt ze bij en schreeuwt luid: Obama! Het is donderdagavond en de nieuwe president is twee dagen daarvoor gekozen. Maar erger dan de vreugde over de victorie van haar gekleurde broeders is haar pijn.
Het meisje naast haar lijdt net zo hard. Zo jong met zulke erge buikpijnen, dat laat vast een trauma na. En dan de heer op leeftijd naast haar; hij loopt met supergrote tenaladies uit de kast naar zijn bed aan het raam. ' De ouderdom komt met gebreken', zegt hij glimlachend en insinueert daarmee dat alle oudere mannen in luiers lopen.
Rechts van het bed van 'mijn' patiënt snurkt en gromt een bozige vrouw. Boos is ze op haar pijn, de doktoren, de verpleging, haar hier-zijn. Is het een beginnende dementie, diepe narcose of gewoon een karaktertrek?
Nummer zes op zaal is een 50'er die er uit ziet als tachtigplus. In zijn morsige joggingbroek met dito blouse en sweater loopt hij zaal op en af. Ook hij is niet te spreken en ver van een lach.
Een vrolijke boel daar op etage tien van het ziekenhuis in Amsterdam Slotervaart. Gelukkig was ik er slechts op bezoek bij een 'spataderoperatie.' Zij mocht vrijdagochtend al weer naar huis. Met trekkende benen, stretchkousen tot in haar liezen, verhoging en een jankerig gevoel.
Die vrijdag ook wordt duidelijk dat het trekkend oog van mijn collega toch een herseninfarct blijkt te zijn. Over wat erg is, gesproken...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten