Achter de geraniums komen te zitten, dat is het schrikbeeld van menig vitale jongere senior. Ook dat van mij.
Onlangs ben ik er echter achter gekomen dat je daar niet bang voor hoeft te zijn. Het gebeurt namelijk sluipenderwijs. Je merkt er niets van dat je wereldje versmalt, een notendopje wordt waar jij alleen met je direct naasten van dat moment in verkeert. Alle gesprekken draaien om hetzelfde, je eet stipt op tijd het ontbijt, de lunch en het diner.
In de ochtend nooit meer dan een boterham. De ene helft met kaas en de andere helft met jam.
Een cracker met kaas en een beker cup a soup in de middag.
's Avonds een aardappel met groente en een sudderlapje vanwege de jus. Heel af en toe een glaasje te zoete wijn.
En na het half acht Journaal met het geluidsvolume op ' vol' een kopje koffie (of twee).
Dag in, dag uit.
Het leven verengt tot wel heel erg hier en nu. De toekomst is straks.
Maar ach alles sudddert door. Tot je voor het raam een beetje naar buiten staat te staren en je jezelf ineens hardop hoort zeggen "Oh, kijk een takelwagen". Niemand die antwoord geeft; je vader ligt te dutten op de bank, je moeder slaapt haar 22 uur slaap. En zo maak je ineens deel uit van hun leven daar achter die geraniums.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten