Dan moet je toch huilen

...en na een copieuze maaltijd met extra veel - door hem zelf toegevoegde - kerrie werd mijn vader ziek. Dan ben je als dochter ineens verzorgster van twee zieke oude kinderen. Washandjes kan je niet genoeg aanslepen, bekertjes (lauw) water, pilletjes zus en zo en schuifelend naar de toilet met het ene en daarna het andere oude kind aan je arm.
En dat terwijl je als mens zelf nooit echt een kinderwens hebt gehad.
Maar dan zegt je moeder,
( nadat je haar hebt uitgekleed,
- beetje gewassen (even poedelen zo noemde zij dat vroeger),
- in bed hebt getild,
- haar gebit in het bakje hebt gedaan en
- haar hebt ingestopt,
- haar haar avondpillen geeft,
- terwijl het andere oude zieke kind al heftig ligt te snurken op zijn zij),
dan zegt zij:
' Dank je wel lieverd, ik hoop dat als je later groot bent en kinderen hebt, dat die dan ook zo voor jou zorgen' ....
Dan moet je toch huilen?
Niet uit verdriet, om gemis, maar gewoon.
Ik moet dan in ieder geval gewoon huilen.