Stilloos geslapen

Als mantelzorger maak je alles mee, van begin tot het eind. Je ziet, hoort, voelt en ruikt het komen, het eind.
Afgelopen woensdag was mijn moeder voor het eerst sinds weken helemaal alleen uit bed gekomen. We hadden het niet gemerkt, mijn vader stond in de keuken en ik was een boodschap doen. Hij had haar het eerst ontdekt, dwalend en zoekend door de kamer. Eenmaal op de bank aangeland bleek dat het haar moeder was die ze zocht. ' Waar is mijn mama dan?' Ik moest het zeggen, dat haar moeder, oma, al veertien jaar dood was. Ze schrok en huilde en begreep maar niet wie er dan voor ons gezorgd had al die tijd. Wie had er dan eten gemaakt, op ons gewacht? ' Is het echt waar?' vroeg ze aan mijn zus , ' dat moeder...' Ja het is echt waar mam, zeiden wij voorzichtig. We lieten haar een foto zien van oma, en ja toen ineens werd het haar wat duidelijk. Maar toch bleef ze huilen om haar moeder die overleden was. De chaos in haar hoofd maakte dat ze tegelijkertijd haar kleine zelf was, Wiesje, de echtgenoot van haar man en onze moeder. Haar mama, haar moeder had al die tijd voor ons gezorgd, in haar idee.
Ze dacht dat ze gek werd. Ik zei: ' nee mam, dat komt doordat je ziek bent, zoveel pijn hebt en moe bent. Misschien heb je wel in je slaap over oma gedroomd.'
'Nee', zei mijn moeder, ' ik heb niet gedroomd, ik heb stilloos geslapen.'
Ze slaapt steeds vaker stilloos, mijn moeder.