Samen oud worden?

Mijn moeder ligt nu 22 uur op bed, althans zo maak ik dat mee. Af en toe roept ze ' Freek, Frekie' maar hij hoort haar niet. Hij is doof. Ik hoor het wel en kijk wat er aan de hand is. Ze ligt schuin op bed, haar spillebeentjes over de rand. Ze moet naar de wc maar kan op eigen kracht niet meer uit bed komen. Voorzichtig, want ik ben bang dat ik haar breek, help ik haar overeind. Kalmpjes aan staat ze op. Wankelt in haar slofjes. Haar handen om mijn polsen, mijn handen om haar ellebogen, zo schuifelen we naar de wc.
Op de postoel wil zij niet, decorumverlies, wel zo begrijpelijk. Bij het toilet aangekomen, help ik haar erop. Klampt haar hand om de beugel en laat haar haar privé .
Tot ze klaar is. Broek aan, pyamajasje decent er overheen en we vangen de terugtocht naar het bed aan. Uitgeput komt zij aan. Soms huilt zij om haar vermoeide machteloosheid, krachteloosheid. Soms is zij daarvoor gewoon te moe. De andere keer balt zij haar knokelige knuisten, vertrekt ze haar mond in een fanatieke grimas en schreeuwt bijna ' ik wil NIET dood!'
Als ze dorst heeft drinkt ze lauwe thee uit een beker met een rietje. Honger heeft ze allang niet meer maar ze moet eten, vindt zij. 'Anders word ik helemaal zo zwak.'
In de kamer op de bank, huilt mijn vader en jammert zachtjes dat hij het ook niet meer weet.
En dan zijn er nog mensen die zeggen 'ach, er liggen zoveel mensen de hele dag alleen. Zij zijn tenminste nog samen.'
Dan denk ik op mijn beurt: 'ja dat is het hem nou net'.