Om half zes maandagochtend neemt het gegorgel nog ergere vormen aan. Ze heeft om ons geroepen.
We staan om haar heen. Haar ogen zijn open. Haar mond nog wijder. Ze kijkt ons aan?
Ik voel haar aanwezigheid.
Ze gaat, ze gaat..
Haar ogen blijven open, haar rechterhand gebald.
Een zucht.
Haar ogen open.
Nog een keer lijken haar ogen ons te zoeken.
Ze gaat, ze gaat...
Haar ogen open, een diepe, zachte, zachte zucht.
Mijn zus ziet haar lichaam ontspannen, haar geest vertrekken.
Het is zeven over half negen.
We sluiten haar ogen, haar mond.
Rest nog een uitgeteerd, uitgestreden lijfje, twee opengesperde ogen en een in een ademtocht verstilde mond.
Na een half uur, neemt het gezicht weer mijn moeders trekken aan, maar wel anders.
Mijn mama is nu een zielloze geest.
Een engel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten