Slapen

Zondagochtend 22 november

Mijn moeder neemt afscheid:
‘Hier op aarde kan ik toch niet meer Zijn. Tot ziens lieverd, ik hoop tot ziens. Misschien wel, ik denk het wel’.
‘Ik ook’, zeg ik, ‘ik weet het zeker mam’.
Ze geeft me drie afscheidkusjes.

Dit herhaalt zich enkele malen. Haar angst verdwijnt. Ze wordt wakkerder en bijna hyper. Ze begint weer te kletsen een verhaal waar je soms geen touw aan vast kan knopen, soms zeer herkenbaar. Alles is terug te leiden tot een gebeurtenis uit haar leven. En het gaat maar door van 12 tot 7. Dan krijgt ze weer dormicum en valt als een blok in slaap.

In haar slaap, begint ze zwaar en moeilijk adem te halen, Alsof haar longen ondergelopen zijn. Een defecte koffiemachine die ternauwernood nog een keer koffie zet. Het is beangstigend. Ze lijkt het niet te merken...