Verzopen kat (klik voor tip)

Vorige week donderdagavond zou ik naar de kaassstad. Ik zou en ging ook. Vanuit het werk met de fiets naar het centraal station door de stromende regen. De jas bleek niet waterdicht, het daaronder gedragen leren jasje tot op de vezel doorweekt, het volgende shirt fladdderde tot uitwringen toe om het vege lijf dat op zichzelf blauw van de natte kou de hele reis toe was aan een warme kachel. Maar dat zou nog even duren, want de in de trein nauwelijks uitgedruppelde jas kreeg in het stadje A alweer een volgende plensbui te verduren. Met alles daaronder plus nu ook de broek die uit luiheid deze keer niet bedekt was door de lelijkste aller broeken, zo'n regenbroek van de Hema.
Het verzopen katten scenario, zie je het voor je?
Op de kop af 24 uur later, om vrijdag 17.00 uur, stak de hoofdpijn op. Op de voet gevolgd door keelpijn, nekpijn, oorpijn, koorts en overal pijn, algehele malaise, zweetpartijen tot de macht vier: de griep had mij in haar macht.

Dat komt er van als je geen griepprik neemt...
Geen eigenwijzigheid maar principes liggen daar aan ten grondslag. Dit lijf moet toch zelf het leger aan virussen en bacterien kunnen verslaan? Als ik het bij voorbaat al help door een vesting op te werpen, hoe moet ik dan in de toekomt ooit andere bedreigingen kunnen weerstaan? Het lijf moet werken en geen watje worden en dat gaat soms gepaard met een rotgriep. Dat neem ik dan maar op de koop toe. Daar blijf ik achter staan alhoewel ik deze griep veel liever niet had hoeven te verslaan. Godsallemachtig afmattend.