Vriendschap

Ergens begon het. Ze vond het wel aardig. Die andere wereld waarin zij kwam te verkeren. Die mensen leefden een ander leven. Vrijer leek het of juist meer gebonden. Gastvrij in ieder geval wel. Op tafel zetten ze gewoon een extra bord bij. Een fles goede wijn ontkurken, bleek geen punt.


Eerlijk
Gezelligheid genoeg om je aan te laven. Ruimte genoeg ook om diepzinnige gesprekken te voeren. Over het leven, religie en wat er zoal voorbij raasde maar bijna nooit over de liefde. Ja, van hun maar nooit van haar. Daar spreek je niet over, straalde ze uit. Wel over voorvallen in haar jeugd en eenheel enkele keer, eerlijk is eerlijk, zei ze de drie woorden wel.


Diepte
Toen ontstond een chaos in hun leven. Een derde werd nummer één. Zomaar of ineens, schijnbaar, die dingen gebeuren nu eenmaal ook. Zij troostte de één en een enkele keer de ander. Maar omdat te kunnen moest de vriendschap met de derde verbroken worden. Daaraan ontbrak trouwens al jaren de diepte. Zo gaan die dingen: uitnodigingen om alles te zeggen.


Illusie
Jaren gingen voorbij. Met de achterblijver bouwde zij een vriendschap op, althans dat dacht de achterblijver. Een illusie want recent blijkt daar de diepte in te ontbreken, al heel lange tijd. Over wat moet kunnen, mogen en juist achterwege blijven, ging het opbreek-gesprek. Weer wordt alles gezegd. Want zij moet de diepte in om de ander duidelijk te maken dat aan haar maatstaven en verlangens niet voldaan kan worden. En zo eindigt het ergens.